sabato 30 luglio 2011

Dende a terra dos xigantes... ao museo a ceo aberto.

Non planeo demasiado cando saio de viaxe, sobre todo si é andando, e soa. Nunca se pode saber o que  se vai encontrando. E todo así é unha descuberta e unha marabilla. Ao saír para empeza-la  viaxe pola costa da morte, so tiña clara dúas cousas: a primeira era "visitar a Man" en Camelle, a través do que queda da súa obra, e a segunda era pasar por Corcubión a atopar un amigo, uns amigos, mais disto falarei noutra entrada...
Igrexia de S. Maria de Atalaia, Laxe.
Laxe é un pobo mariñeiro.










Deixei Laxe, a súa fermosa praia de arena branca e fina, o seu porto mariñeiro, pola mañá cediño, en dirección á capela da Virxe do Carme, subindo.
Capela da Virxe do Carme, arriba polo monte, abaixo da lua, Laxe.
Facía frío, co vento e ceo anubrado. Acórdome que agradecín iso, porque gústame mais andar co frescor, e sobre todo si estou cansa. O vento é un alivio, o vento afasta de nos cousas vellas e leva cousas novas; o vento é forza, impulsividade, perseveranza e chega á calquera lugar, aínda lonxe. O vento déixate desexar e apreciar un lugar seguro onde parar e buscar repouso.

Horreo, camino de Laxe a Camelle.
Soa co vento.
  "Wind in my hair, I feel part of everywhere
underneath my being is a road that disappeared
late at night I hear the trees
they're singing with the dead
overhead..." 
Garanteed, Eddie Weber,  
BSO Hacia rutas selvajes



Agradeceu tanto, que mandáronme aínda a chuvia a refrescarme :), chegada á praia de Traba.
Seguindo polo camiño, chegase á lagoa de Mórdomo, onde me din conta e acórdome que pensei que se nos queixamos porque "chovía de carallo", hai seriños que cantan pola felicidade de estar no húmido, as ras. 
Praia de Traba.










Seguindo "singing in the rain", cheguei á un sitio incrible, que renomeei a terra dos xigantes: pedras, que digo pedras, megálitos enormes por todas partes, so roca, ni un fío de herba, e de cores inusitadas, rosa. Non se coñecía a presencia do home, se non fora polos sucos no granito polos carros que por anos transportaron as algas, o feo oceánico utilizado, antes de ser comido como se fai agora que se coñecen as propiedades, por enriquecer o terreo das hortas da xente que vivía preto do océano.




Le alghe dell'oceano atlantico delle coste della Galizia sono ricchissime di tante proprietà. Contengono iodio, sali minerali, vitamine del gruppo B, proteine, sono un ottimo alimento integratore di proteine per chi è vegetariano, e a parte l'essicazione, non subiscono nessun altro tipo di trattamento, non contengono conservanti, hanno proprietà antiossidanti.

Arrivata qui, ho pensato a Man, e a quello che avevo visto di lui, delle sue sculture con le pietre, alla sua storia. Man, Manfred, era un uomo che durante un viaggio si è talmente innamorato della purezza dei paesaggi della Galizia e della costa della morte, che ha deciso di fermarsi lì. Ha vissuto in essenzialità, distaccato dalle cose del mondo, cosciente di essere parte di un tutto, riconoscendo le bellezze della natura e le vere gioie della vita, comunicando attraverso le sue costruzioni di pietra, rimanendo nei cuori di quanti lo hanno conosciuto. La gente di Camelle lo ama e lo ricorda con affetto. Morì pochi giorni dopo che il petrolio riversato dal Prestige arrivò alla sua Camelle, si dice per l'immenso dispiacere causatogli da questo disastro ecologico immane.
Man deixo a pegada do seu corpo no cemento do molo.
Escriben de Man e de seu museo os amigos de Galinus e Que pasa na Costa, falando dos espectaculares recunchos da costa da morte. E' unha pena que o concello de Camelle e ninguén se ocupe de protexer estas obras de arte, estragadas cada día mais polo océano. Aquí vos pono unhas fotos miñas do museo a ceo aberto:
A casita de Man e parte das súas obras.


Todo esta moi preto do océano, e das súas olas.


Falando coas palilleiras de Camelle, as señoras que se encontran cada tardes preto do Museo coas fotos e pinturas sobre Man, dinme conta de que foi amado pola xente, aínda que a alguén lle parecía un pouco raro. Cando estaremos capaces de mirar máis alá das aparencias? De mirar non só cos ollos?






Le palilleiras sono le signore che ricamano con i palillos, i paletti, un tipo di ricamo che in Galizia, per la costa della morte, è tipico, e si chiama encaxe (il nostro tombolo). Sono di una abilità impressionante!! Veloci, precise, e simpaticissime. Inserisco qui un video che col loro permesso ho registrato.

A alegría, o sentido da comunidade e de axudarse entre as persoas, é algo que esta en resgo de extinción. Hai que aprender moito das aboas...

Nessun commento: